Veel mensen ervaren het leven als een reis, een wandeling. Stel je voor, je maakt een wandeling. Het gaat lekker, je hebt goede schoenen aan, je hebt naar deze wandeling uitgekeken en alles gaat goed. Maar dan, komt er een steentje, een heel klein steentje, op een plek waar het niet hoort: In jouw schoen. Je voelt nu bij elke stap dat steentje. Je zou makkelijk even kunnen gaan zitten, je schoen uitdoen, het steentje eruit schudden en weer verder lopen. Maar dat doen mensen niet.
In plaats daarvan zeggen mensen: Wat is er gebeurd? Hoe komt dat steentje in mijn schoen? Daar heb ik niet om gevraagt. Zou het karma kunnen zijn? Waarom overkomt mij dit? En de pijn wordt steeds erger. Je pakt je mobieltje, belt naar huis en zegt: Ik heb een probleem. Mijn voet doet pijn bij het lopen. Ik denk dat het een steentje is, maar ik weet het niet zeker. Ik heb mijn schoen nog niet uitgedaan, maar ik denk wel dat het een steentje is. Kan je de dokter bellen en vragen wat ik moet doen? Dus het thuisfront belt de dokter en vraagt: Hij is aan het wandelen en heeft een zere voet, wat moet hij doen. De dokter zegt: heeft hij paracetamol bij zich? Het thuisfront belt jou dan weer terug en zegt: Er zit paracetamol in je EHBO tasje, neem dat maar. En ondertussen wordt de pijn steeds erger. En wat doen we? We analyseren de pijn. Het is vreselijk, het is afschuwelijk, het wordt ondragelijk.
En dan, dan kom je een andere wandelaar tegen en je zegt: Wilt u me helpen? De wandelaar zegt: Natuurlijk, wat is er? Nou, ik heb een vreselijk zere voet, ik denk dat het een steentje is. Wat moet ik doen? En de wandelaar zegt: Ga zitten, trek je schoen uit, haal het steentje eruit en hopelijk gaat het dan beter. Je eerste reactie is: Zo eenvoudig kan het toch niet zijn? Na uren van onderzoeken en vragen, na al die uren van ondraaglijke pijn zeg je: Hoe durft u het zo te bagatelliseren door te zeggen dat ik alléén het steentje uit mijn schoen moet halen. Dat is een te eenvoudige voorstelling van zaken. U ziet het verkeerd. En je strompelt weer verder.
Dit klinkt misschien allemaal grappig. En dat is niet de bedoeling. Het komt grappig over omdat het in het echte leven vaak wel zo gaat. Omdat iets heel eenvoudigs, iets heel kleins, zo ingewikkeld wordt gemaakt. Dat is wat wij doen. Zolang wij nog niet beseffen dat datgene wat we zoeken al in ons is, blijft het leven een wandeling met een steentje in je schoen. En na een tijdje krijg je nog een steentje in je schoen, en nog één, en nog één. Het maakt niet uit hoe duur je schoenen zijn, of hoe goed je mobieltje is, het maakt niet uit hoeveel artsen je raadpleegt, het maakt niet uit hoeveel paracetamol tabletten je bij je hebt om je pijn te verzachten. Het maakt geen enkel verschil zolang je niet beseft dat jij de bron bent van jouw leven.
Jij bent de oorzaak van de bron van jouw leven. Niemand anders kan het voor je zijn. Dus met welk probleem je vanochtend ook bent opgestaan, laat het los en ga de bron zijn van jouw leven!
Jij bent het!
