'Waarom?' Vragen

De meest gestelde vragen zijn waaromvragen, vragen zoekend naar een antwoord. Nadenkend over de meest gestelde vraag ‘waarom’, zie ik dat ze direct een impact hebben, maar op de lange termijn hebben ze geen echte kracht.

Het issue is niet of vragen nu wel beantwoord kunnen worden of niet. Dat er een verklaring is voor dingen, dat er een oorzaak is voor dingen is één van onze meest gekoesterde overtuigingen. Waaromvragen zoeken het antwoord binnen in ons voorkeur overtuigingssysteem, met onze beperkende kijk van een klaarblijkelijk verwachte verklaring.

 Het issue is eerder de oorzakelijkheid zelf. We vragen ‘waarom’ totdat we ontdekken dat er een logische verklaring is binnen in ons voorkeur overtuigingssysteem. Dan stoppen we de vraagstelling, schijnbaar tevreden met wat we hebben ontdekt. Stel dat we onze beperkende blik vergroten, het hokje vergroten, als we eens buiten het hokje gaan denken, dan horen we wellicht de volgende vraag, ‘wat is de oorzaak van deze oorzaak?’. Na die vraag horen we wellicht de volgende vraag, ‘wat is de oorzaak van de oorzaak van deze oorzaak?’ etc., etc., er is geen eind.

Niks mis met dit denkpatroon. In de wetenschap heeft het namelijk tot alle ontdekkingen geleid. Maar maakt het stellen van waaromvragen nou echt een verschil op het ontologische niveau? Het mens-zijn niveau? Worden we gelukkiger als we waaromvragen stellen? Vinden we meer tevredenheid in onze waaromvragen?

Ik heb ingezien dat waaromvragen alleen krachtig zijn binnen in een beperkend domein. En binnen in een beperkend domein, is het gevaar van het accepteren van een antwoord van een waaromvraag, als waarheid gebaseerd is op een willekeurige geaccepteerde oorzaak. Immers, wie bepaalt wat waarheid is? Waarheid is een beleving, geen absoluutheid. Vroeger dacht men dat schepen die aan de horizon verdwenen, van de aarde vielen. Dat de aarde plat was was dus een willekeurige geaccepteerde oorzaak.
Tegenwoordig als de omgeving weet dat een persoon depressief is, kan de eventuele zelfdoding van diezelfde persoon sneller geaccepteerd worden dan wanneer men het totaal niet zag aankomen. Depressiviteit is dus een willekeurige geaccepteerde oorzaak. Inmiddels weten we uit onderzoek dat zelfdoding vaak impulsief gebeurd.
Kortom, de willekeurige oorzaak is vaak gebaseerd op een valse oorzaak, een aanname. Als je kijkt naar Zelf, dan maken waaromvragen geen enkel verschil. Uiteindelijk is Zelf de oorzaak, Zelf is de bron. Het is omdat het is omdat het dát is wat het is. Zelf is de betekenis maker, wij mensen zijn betekenismakende machines.

‘Waarom?’ vragen gevraagd in een beperkend domein zijn uiteindelijk ontoereikend of zelfs teleurstellend. Ze gaan niet naar het hart van de oorzaak. Uiteindelijk is er geen reden. Dingen zijn wat ze zijn, en ze zijn niet wat ze niet zijn. Ofwel, het is wat het is.

Wij, de betekenismakers, kunnen maar moeilijk zijn met dat wat er is. Immers, we willen overal betekenis aan geven. En als je nu denkt dat je geleefd wordt door het leven, dan ben je niet vrij. Maar als je nu je realiseert dat jij de bron bent van al jouw gedachtes? Mooi,  dan ben je vrij! Niet dat je dan vrij bent van al jouw (negatieve) gedachtes. Nee, je hebt dan de mogelijkheid vrijuit te kiezen wat je denkt, wetende dat jij het bent die het bedenkt, en dus kan transformeren. Ongeacht de omstandigheden.

Wij zijn de betekenismakers, niet het leven. Het leven zelf is leeg en betekenisloos.

Wil je vanuit vrijheid keuzes maken, laat dan de waaromvraag los. Accepteer dat wat is en ga vrij zijn!

Goed artikel? Deel het alstublieft.