VanDale:
Vervuld; gelukkig voelen omdat je alles krijgt van het leven wat je wil.
Accepteren: met iets of iemand tevreden te zijn.
Het is een krachtige manier van zijn, de mogelijkheid om vervulling en acceptatie te hebben in mijn leven, zeker in mijn relaties. Om het door te hebben (eigen te maken) ben ik een onderzoek begonnen naar het gat ( leegte) die van tijd tot tijd verschijnt als ik kijk naar de basis van mijn relaties. Mijn relatie met mijn ouders, mijn vrienden, geliefden, mijn omgeving en met die met de wereld.
Het is een volwaardig gat. Het is een mens waardig gat. En het is een gat. Maar het is niet een gat dat ergens naar toe leidt. Het is ook niet een gat waar je zomaar iets inzet. Het is een gat dat vervuld wilt zijn.
Het gat waar ik nu aan refereer is het gat van onbeantwoorde behoeftes, ontstaan in vastgelopen vervulling, de kosten van incompleet zijn.
Het probleem met zo’n gat als basis voor een relatie is dit; al snel zal de relatie het gat vullen, op een gegeven moment zal de relatie zelf zichzelf ondermijnen. Het is een paradox, als stadsplanner zou ik nooit een hoog gebouw bouwen op een onstabiele ondergrond. Ik zou geen relatie willen bouwen bovenop zo’n gat.
Alle traditionele manieren van een relatie vertellen mij het volgende model; het model waarin jij mij compleet maakt en ik jou, het model waarin jij mij vervult en ik jou. Deze manier is dodelijk! En wel voor 2 redenen:
- De relatie zal snel het gat vullen en ondermijnt daarmee zijn eigen bestaan.
- Het laat de verantwoordelijkheid van jouw vervulling door mij en de verantwoordelijkheid van mijn vervulling door jou, over aan situaties en omstandigheden, die uiteindelijk onhoudbaar worden.
Eigenlijk is die tweede reden een complete inauthenticiteit; jij bent niet verantwoordelijk voor vervuld te zijn in relatie met mij, en ik ben niet verantwoordelijk om vervuld in een relatie te zijn met jou.
Leven vanuit zo’n inauthenticiteit heeft een duur prijskaartje. In zo’n relatie is het niet mogelijk om werkelijk aanwezig(present) te zijn, er is geen lol aan te beleven, het is niet genereus en niet compassievol. Hoe kan iemand ‘the one’ zijn als de ander wacht of verwacht dat de ander ‘the one’ voor jou gaat zijn?
Toen ik mij van deze valkuil en de kosten bewust werkt, heb ik een nieuwe manier van zijn gecreëerd; die van vervuld en acceptatie te zijn.
Vervuld, ik ben volmaakt en compleet, ook in relaties met anderen. Ik verwacht niet dat de ander dat ook is. Ik verwacht niet dat iemand anders mij vervult. Vervuld, ik ben verantwoordelijk om vervuld te zijn in mijn relaties. Ik draag mijn verantwoordelijkheid om vervuld te zijn niet over aan iemand anders. Als ik in een relatie stap dan ben ik al vervuld. Ik verwacht niet dat jij mij compleet maakt, ik ben al compleet.
Accepteren, ik laat iemand zijn. Die persoon kan er voor kiezen ook vervuld te zijn, of niet, voor mij is dat oké. Accepteren, je bent vrij om met mij te zijn wie je wilt zijn. Accepteren, de ander is zelf verantwoordelijk dat ie compleet is, of niet. Ik accepteer iemands keuze.
Deze nieuwe manier van zijn veroorzaakt dat een relatie werkt, een relatie kan zichzelf nu niet meer ondermijnen. Ik hou van deze nieuwe manier.
Ik zag laatst een zittende Buddha en opeens zag ik het; Buddha’s rechterhand wijst omhoog, vervulling. Zijn linkerhand wijst naar beneden, accepteren.
